Van Richtlijn naar wet
Het eerste lid van artikel 45 verwijst rechtstreeks naar artikel 8 en 8 bis van Richtlijn 2008/98. Omdat de PPWR een verordening is, verheft zij deze eerdere richtlijn tot direct afdwingbare wetgeving. Waar 2008/98 nog grotendeels open normen kende, vult de PPWR die concreet in via de artikelen 5 t/m 12: minimalisatie, recyclebaarheid, inzet van gerecycled materiaal, etikettering en hergebruik.
Nederland is dankzij organisaties als Verpact en het eerdere KIDV al goed voorbereid. Op onze interne markt zijn al veel van deze principes toepasbaar via bijvoorbeeld tariefdifferentiatie. Dat wil niet zeggen dat de lat niet hoog ligt, maar ook niet dat het onhaalbaar is. De overgang naar de PPWR voelt hier minder abrupt dan in veel andere lidstaten. Alle inspanningen moeten leiden tot verpakkingen die volgens de wet zijn ontworpen en dus in hoge mate recyclebaar moeten zijn. Met als uiteindelijke bestemming artikel 38: de conformiteitsverklaring.
De lijn van artikel 45 is helder: 45.1 verbindt de UPV rechtstreeks aan 2008/98/8 en 8 bis, waarmee de principes van afvalpreventie en producentenverantwoordelijkheid in de PPWR worden verankerd. 45.2 operationaliseert dat: producenten dragen de volledige kosten van inzameling, transport, verwerking en rapportage. Deze kostenstructuur kennen we in Nederland al via bestaande EPR-systemen – een voordeel dat de overgang naar de PPWR vergemakkelijkt.
 
 